چرا به خاطر نعمت‌ها سپاسگزار نیستیم؟!
سپاسگزاری با زبان آغاز می‌شود، اما باید در عمل نشان داده شود. فرض کنید فردی قصد ورود به دربار پادشاهی را داشته باشد. او هنگام ورود، احترام خود را به پادشاه ابراز می‌کند و به سربازان او اظهار می‌کند که به دلیل لطف و مراحم پادشاه، بسیار خوشحال و سپاسگزار است. اما وقتی از حضور پادشاه مرخص می‌شود و در میان مردم قرار می‌گیرد، احترام لازم را به پادشاه نمی‌گذارد و شروع به گلایه از عملکرد وی می‌کند!
در حقیقت این داستان به ما درباره انسانها خبر می‌دهد. خداوند، پادشاه دنیا و آخرت با تمام محبتی که به ما دارد و پرورشمان داده است، به ما در هر روز نعمت‌های بیشتری عنایت می‌کند. او عدالت را در تمام کشورها گسترش داده و به همه مردم محبت می‌نماید و به هیچ کس ظلم نمی کند.
اما به دلیل نادانی و بی‌خبری ما این نعمت‌ها را یا نمی‌بینیم یا به آنها ارزش کافی نمی گذاریم. به عنوان مثال ما ممکن است بگوییم: “آیا داشتن یک خانه نعمت است؟!
فلانی باید سپاسگزار باشد در حالی که یک خانه به ارزش چند صد میلیارد دارد؟! یا فلانی چند بار در سال به سفرهای خارجی می‌رود و …” و این لیست بی‌پایان است.
ممکن است شما بگویید که خداوند با انسانها خصومت دارد! و به نورچشمی‌هایش (تعداد معدوی از انسانها) توجه کرده است و از آنها مراقبت می‌کند!؟بااینکه واقعا اینگونه نیست…
بنابراین ما بجای اینکه با نادانی و غفلت بر نعمت‌ها به خداوند بی‌احترامی کنیم و آنها را کوچک بشماریم باید شکرگزاری و قدردانی را در قلب خود جای دهیم. باید سپاسگزاری را به عمل بیاوریم و از نعمت‌هایی که به ما عطا شده است قدردانی کنیم.
بیایید با آگاهی و شکرگزاری نعمت‌ها را بشماریم و به خداوند از عمق قلبمان سپاسگزاری کنیم، زیرا او با عدالت و محبت خود همواره در کنار ماست و برایمان نعمت‌ها و رحمت‌های بی‌شمار فراوانی فراهم کرده است.
از مهمترین دلایل عدم سپاسگزاری ما عدم توجه کامل به ارزش و هدایایی است که داریم. یکی از مستند‌هایی که می‌تواند به ما در درک عدم حضور و سپاسگزاری برای آنچه که داریم کمک کند، مستند “تنها در جنگل (کوهستان) گریزلی” است.
اما تنها هدف این مستند اثبات این نکته نیست که ما انسانها می‌توانیم تک و تنها در شرایط سخت زندگی کنیم بلکه به ما یادآوری می‌کند که موهبت‌های ساده‌ای مانند غذا، مسکن، انسان‌های اطرافمان و بسیاری از نعمت‌های کوچک و بزرگ دیگر باید ما را به وجود نعمت‌های بی‌شماری که خداوند به ما ارائه کرده است، سپاسگزار کنند.
اجداد ما در گذشته ثابت کرده‌اند که می‌توانند به تنهایی شکار کنند و مسکنی مطمئن برای خود ایجاد کنند. آنها قرن‌ها پیش بدون استفاده از فناوری‌های امروزی زندگی کردند و ما نیز همچنان قادریم این کار را انجام دهیم البته با چالش‌هایی بسیار بیشتر نسبت به آن زمان زیرا ما به زندگی راحت و پر از نعمت خداوند عادت کرده‌ایم. در قرآن خداوند درباره بیشتر انسانها می‌فرماید که ناسپاسند و تنها گروه کمی از بندگانش شکرگزاری می‌کنند: “و از بندگانم تنها عده‌ای اندکی شکرگزارند.” (سوره سبا، آیه ۳۴)
موهبت هایی که خداوند برای انسانها قرار داده است وسیله آزمایش است.
ضرب المثل هایی بین ما رد و بدل می شود که تبدیل به فرهنگ می شود و نتیجه خوبی
برایمان به همراه ندارد.مردی داشته نان خشک می خورده و خدا را شکر می کرده!عابری از
کنارش می گذشته به مرد می گوید:این نان خشک مگر شکر دارد؟مرد می گوید:اگر خدا بداند
این از صد فحش بدتر است!؟ غافل از اینکه همین نان خشک هم سپاسگزاری دارد چرا که رمز
دستیابی به فراوانی در زندگی سپاسگزاری بابت موهبت های کوچک و بزرگ
این مطلب را از دست ندهید:
” همزمانی ۲ “
چرا سپاسگزار نیستیم؟!
ولی ما از روی جهالت و غفلت این موهبتها یا نمی بینیم یا کوچک می
شماریم.مثلا می گوییم مگر داشتن خانه، موهبت است؟!آخر فلانی خانه چندصد میلیاردی دارد
من چراباید سپاسگزار باشم؟یا فلانی سالی چند بار مسافرتهای خارجی می رود یا…و این لیست
پایانی ندارد.تو گویی خداوند با انسانهایی دشمن است ولی انسانهایی را چون نورچشمی نگاه
داشته است.
علیرضا نصیرلو
تصویری
